با وجود گذشت چند ماه از تشخیص بیماری کُرونا و گسترش آن در تمامی نقاط ایران، هنوز اقدامی مسئولانه از سوی حکومت جمهوری اسلامی برای مقابله با آن و رعایت سلامت انسان‌ها صورت نگرفته است؛ تردیدی نیست که بی‌لیاقتی و ناکارآمدی رژیم در برابر ایرانیان ناشی از ماهیت ضدمردمی و غیردمکراتیک آن بوده و نشانگر ایده‌های خرافی و غیرعلمی است که در چهل سال گذشته، آمران رژیم بر پایه آن توانسته‌اند اهداف فاشیستی و مذهبی را به جایگاه ظهور برسانند.
ماجرا از زمانی شروع شد که رژیم جمهوری اسلامی برای پیشبرد اهداف ضدایرانی خود و پرده‌پوشی بر جنایاتش در سرکوب مخالفان در آبان ۹۸ و سرنگونی هواپیمای مسافربری اوکراینی، ورود و شیوع ویروس کُرونا به ایران را از شهروندان ایران و افکار عمومی پنهان کرد. رژیم با این تصور که بتواند مراسم ضدملی ۲۲بهمن را برگزار کرده و انتخابات فرمایشی را از سر بگذراند، فرصت کنترل و مهار ویروس کُرونا را از بین برد و بخش عمده‌ای از شهروندان را به این بیماری گرفتار کرد؛ مسئله وقتی حادتر شد که رژیم در ادامه سیاست‌های خشن و غیرمعقول خود، همراهی جامعه جهانی را از دست داد و زمانی با تصرف و مصادره کمک‌های نقدی و غیرنقدی برخی از کشورها و زمانی دیگر با اعمال فشار بر مجامع بین‌المللی و درخواست باج و اخاذی از آنها، مانع دسترسی ایرانیان به لوازم و کمک‌های پزشکی شد. برخورد غیرانسانی با تیم اعزامی پزشکان بدون مرز و ارسال کمک‌های پزشکی خارجی به تروریست‌های لبنانی و یمنی، بخشی از این رفتارهای ضدایرانی جمهوری اسلامی هستند که در ماه‌های گذشته شاهدش بودیم.
با این حال، برخوردهای فاشیستی رژیم منحصر به این مسائل و موارد نبوده است؛ در حالی که ملت ایران گرفتار ویروس کُرونا و گسترش آن است، عوامل قضایی رژیم به صدور احکام اعدام برای مخالفان مبادرت کرده و دستگیرشدگان آبان‌ماه هنوز در بلاتکلیفی هستند. بی‌تردید فضای غیربهداشتی و عدم رعایت قرنطینه پزشکی در زندان‌ها، باعث افزایش ویروس در بین آنها شده و بعضی از زندانیان را در معرض مرگ و میر قرار داده است. چنانکه با گذشته نزدیک به چهار ماه از فاجعه ضدانسانی سرنگون شدن هواپیمای مسافربری توسط موشک‌های سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، نه جعبه سیاه هواپیما خوانده شده و نه عوامل و دست اندرکاران آن به دادگاه کشیده شده‌اند. رژیم جمهوری اسلامی اگرچه با بی‌مبالاتی و عدم توجه به شرایط بهداشتی و پزشکی ایرانیان، بی‌لیاقتی و ناکارآمدی خود را عیان کرده، اما در برخورد خشن و غیرمسئولانه با شرایط اجتماعی و موقعیت زندانیان و بخش‌هایی از محیط‌های کار و اشتغال، با دستاویز قرار دادن ویروس کُرونا، از حداقل وظایف حکومتی شانه خالی کرده است؛ برخوردهای دوگانه و عدم هماهنگی بین آمران وزرات‌های بهداشت و کشور و یاوه‌گویی‌ها و دروغگویی‌های حسن روحانی از یکسو و خرافه‌پراکنی و تشویش اذهان عمومی توسط علی خامنه‌ای از سوی دیگر، شرایط اجتماعی- سیاسی و اقتصادی ایران را در بحرانی فزاینده و ضدملی قرار داده است. هنوز هیچ آمار واقعی و دقیق از تلفات این ویروس در ایران منتشر نشده؛ هنوز هیچ راهکار درست و علمی برای مقابله با آن تهیه و اعمال نشده و هنوز هیچ برنامه‌ای برای روشن کردن شرایط قرنطینه و تأمین معیشت ایرانیان، تدوین و اجرا نمی‌شود. درواقع بی‌مسئولیتی و ناکارآمدی رژیم جمهوری اسلامی، ایران و ایرانیان در میانه‌ی یک فاجعه‌ی بهداشتی و سلامتی روزافزون قرار گرفته که آینده همگانی کشور را با خطرات جدی مواجه ساخته است.
بنا بر آنچه از وضعیت فعلی و ویروس‌زده‌ی کشورمان ایران آوردم، معلوم می‌شود که شهروندان ایران گرفتار بی‌مسئولیتی و ناکارآمدی رژیمی‌شده‌اند که با پنهانکاری در ورود و شیوع ویروس کُرونا و فریبکاری حکومتی، باعث سرایت و گسترش ویروس شده و با اشاعه خرافات دینی، باورهای آخرالزمانی و کمبود لوازم و شرایط پزشکی، شرایط بیماری را به سوی یک آسیب ملی و وضعیت غیرقابل تصور می‌راند. در حالی که می‌دانیم، گذر از وضعیت فعلی سلامتی و امنیت عمومی ایرانیان، با اطلاع‌رسانی واقعی و تحقق شرایط ویژه ویروس‌زدایی میسر بوده و تمامیت جمهوری اسلامی با وجود و اعمال ایده‌های آخرالزمانی و خرافه‌های دینی و رفتارهای خشونت‌آمیز و ضدملی و غیرانسانی، امنیت خاطر و آزادی ملی را برای ایران بیش از قبل به تأخیر خواهد انداخت. میرزا عبدالرحیم طالبوف در «کتاب احمد»(ص۳۷) راجع به شیوع خرافات و بی‌محلی به علوم جدید و پزشکی در دوران شیوع طاعون و وبا در قرن گذشته ایران می‌گوید «… از تنبلی و کاهلی که عین جاهلی است، کارهای مخصوص خودشان را به خدا می‌گذارند، و منتظر می‌شوند که ملائک از آسمان آمده خانه آنها را جاروب خواهد زد. معلوم است در این صورت حیوانات مضره به کثرت تولید گردد و آنطور ناخوشی‌های وحشت‌افزا را، از قبیل طاعون و وبا و تیف دچار شوند…»
*عنوان مقاله برگرفته از این کتاب است: «مصیبت وبا و بلای حکومت؛ مجموعه مقالات»؛ هما ناطق؛ انتشارات گستره، تهران، ۱۳۵۸
برگرفته از کیهان لندن
